Het had mij ook kunnen gebeuren. En dan?

Soms moet er dichtbij iets ernstigs gebeuren voor je beseft dat het jou ook kan overkomen. Bij Lisa kwam het besef tijdens de eerste vergadering. Kort na het overlijden van haar dierbare collega. Ze keek naar de 4 schermpjes in de Teams-omgeving. Een ontbrak. Kamran was er niet. Hij zou er nooit meer zijn. Een ongeluk in de ochtendspits. ‘Het had mij ook kunnen gebeuren’, dacht ze. Ik rijd daar ook een paar keer per week. Ze keek naar de fotootjes op het bureau van de kinderen en haar man. En dan? Verdiende Richard wel genoeg om het te redden zonder haar, met de kinderen? Zij bracht namelijk het meeste salaris binnen.

Nog dezelfde dag belt ze met de HR-afdeling om te vragen of er iets is geregeld, mocht ze plots overlijden. “Ja, Lisa, gelukkig wel. Zou je vandaag overlijden dan krijgt Richard een partnerpensioen uitbetaald. En je kinderen wezenpensioen.” “En daar hoef ik helemaal niets voor te doen?”, vraagt Lisa opgelucht. “Nee. Dat is in onze pensioenregeling helemaal standaard. Als je een partner hebt, dan krijgt die een pensioen als je overlijdt. Mis jij Kamran trouwens ook nog iedere dag? Niet te bevatten, hè.’’ “Ja,” zegt Lisa. En ze krijgt het te kwaad.