Hoe ondersteun ik iemand in de rouw?

Verdriet is intens en het mag er zijn. Nabestaanden hoeven niet bang te zijn dat ze zich "aanstellen". Een luisterend oor, een knuffel of gewoon aanwezigheid kan vaak al heel veel steun bieden. Benadruk vooral dat het verdriet er mag zijn en dat emoties er mogen zijn. Of dat nu boosheid, verdriet of opluchting is. 

Luisteren is belangrijk. Elke nabestaande heeft behoefte om zijn verhaal te vertellen. Soms heel vaak. Soms heel lang. Geef die ruimte, blijf luisteren en blijf geïnteresseerd. Probeer te vermijden om het gesprek op jezelf te betrekken. Hoewel het kan helpen om vanuit je ervaring te spreken, als je die hebt, is het vooral belangrijk om de nabestaande aan het woord te laten. 

Ervaringen delen kan troostend werken, maar getroost worden door iemand die alles beter weet, helpt vaak niet. Probeer daarom alleen advies te geven als er om gevraagd wordt. Zo kan "teveel begrip" verkeerd overkomen. Je weet namelijk lang niet altijd hoe iemand zich voelt, al heb je hetzelfde meegemaakt. Houd er rekening mee dat iedereen anders is. Soms weet de rouwende zelf niet eens hoe hij zich voelt of komt dat pas veel later. Vraag waar de nabestaande behoefte aan heeft. Maak het bespreekbaar.

De simpelste klusjes kunnen vaak al te veel zijn voor iemand in rouw. De ander haalt juist troost uit de afleiding. Ook hier geldt weer: maak het bespreekbaar en vraag ernaar. Je zou misschien erg goed kunnen helpen door een boodschap te doen, een extra portie eten te koken, de hond uitlaten, klusjes in de tuin, glas wegbrengen, enzovoorts.

Ga er samen op uit. Even een frisse neus en een andere omgeving. Naar het bos, naar een museum, een kop koffie drinken. Wandelen kan wonderen doen, het maakt het hoofd leeg. Maar laat de rouwende beslissen waar behoefte aan is. Een uitnodiging kan al voldoende zijn om hem/haar uit het huis te krijgen. 

Een onverwacht telefoontje kan als een verrassing gezien worden. Even bellen om te vragen hoe het gaat, even kletsen over het weer. Houd het lekker luchtig, tenzij de rouwende echt even behoefte heeft om zijn of haar verdriet te uiten. Een onverwacht moment kan vaak goed voelen voor de nabestaande.

Let wel op dat niet iedereen hier op zit te wachten. Ga je onverwacht langs, vraag dan bij de deur of het wel uitkomt en blijf niet lang plakken. Stuur niet aan op gesprekken, misschien heeft de nabestaande net uren zitten kletsen met ander bezoek.

Vind je een bezoek of bellen toch wat te direct? Stuur dan zomaar eens een kaartje. Dat hoeft niet alleen per se bij bijzondere dagen zoals Moederdag of de verjaardag van de overledene.

Iemand die, misschien met veel moeite, op een feestje verschijnt en daar zelfs een glimlach weet uit te persen is niet meteen per definitie uit de rouwperiode. Emoties kunnen altijd onverwacht komen. De ene dag zijn ze heftiger zijn dan de andere dag. De omgeving kan snel conclusies trekken. "Wat fijn dat het weer beter met je gaat", kan een pijnlijke opmerking zijn. Zeker als dit helemaal niet het geval is. Probeer ernaar te vragen: "Wat fijn om je te zien. Hoe gaat het met je?" De nabestaande kan dan zelf kiezen of hij of zij zin heeft om erover te praten.