Marian (35) - "Ik verloor Bas. Geld was het laatste waaraan ik dacht"
"Achteraf is het altijd makkelijk praten, maar nu snap ik niet dat we er nooit over nagedacht hebben. Maar ja, we waren dertigers, verdienden allebei een prima salaris en hadden onze handen vol aan onze twee jonge meiden. Is er een stel dat dan nadenkt over erge scenario's zoals die van ons? En in zo’n situatie wél de juiste dekking heeft?" Dit is het verhaal van Marian (35), die twee jaar geleden haar man Bas op 37-jarige leeftijd verloor. En daarna niet alleen moest dealen met haar verdriet, maar ook met de financiële gevolgen.
Krijg binnen 10 minuten inzicht in je financiële situatie, nu én later. En zet je eerste stap vooruit.
"Bas en ik leerden elkaar kennen in onze studententijd. Na een paar jaar gingen we samenwonen en in 2011 trouwden we. Bas was al een jaar aan het werk als accountmanager en ik stond op het punt te beginnen als medisch secretaresse in een ziekenhuis. Na ons huwelijk werd het een typisch huisje-boompje-beestje verhaal: in 2012 kochten we onze woning in een vinexwijk in Leidsche Rijn. In 2014 werd onze oudste dochter Lize geboren, in 2016 gevolgd door Faye. Omdat we allebei heel graag de eerste jaren actief bij de levens van onze dochters betrokken wilden zijn - en ook om de kosten van de kinderopvang te drukken - besloten we allebei een dag minder te gaan werken. We waren heel gelukkig."
Lees ook: Zo gaan minder werken en financiële vrijheid hand in hand
"Tot die ene dag (begin april 2018). Na het eten ging Bas nog even hardlopen - dat deed hij regelmatig. Domme pech was het dat die automobilist hem niet zag. Hij kwam ongelukkig op z’n hoofd terecht en overleed in de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Toen de politie voor de deur stond, wist ik het."
"Dan ben je 34 en sta je er alleen voor met je twee kleine kinderen. Natuurlijk is er veel hulp van familie en vrienden, maar hoe je het ook wendt of keert, je moet alleen verder. Het ‘voordeel’ - hoe gek dat woord in deze context ook klinkt - van een jong gezin hebben is dat je vanzelf gedwongen wordt om mee te gaan met de waan van de dag."
"Naast het emotionele gedeelte, moet je ook administratief een heleboel ‘verwerken’. Ik wist dat we een overlijdensverzekering hadden - die hadden we destijds afgesloten voor de hypotheek - en ik wist wel dat er in mijn pensioen iets stond over een Anw-uitkering (een basisuitkering van de overheid voor financiële ondersteuning na het overlijden van een partner of ouder, red.). Maar verder had ik me er nooit in verdiept. Ik dacht dat het wel goed zat. Nu moest ik me er wel in verdiepen - en de uitkomst bleek een bittere pil. Ik schakelde een financieel adviseur in om orde in de chaos te scheppen en me verder te helpen."
Lees ook: 5 zaken die je regelt om je partner na overlijden financieel goed achter te laten
"Al snel werd duidelijk dat ik er niet goed voorstond. Zo bleek ik nauwelijks recht te hebben op een Anw-uitkering omdat ik zelf een (modaal) inkomen had. Het nabestaandenpensioen van Bas’ werkgever bedroeg slechts 20% van zijn inkomen, omdat Bas - en ik - er nooit over hadden nagedacht om een vrijwillige nabestaandenverzekering (Anw-Hiaatverzekering) af te sluiten - een term waar ik überhaupt nog nooit van gehoord had. Hadden we dat maar wel geweten: als Bas wel zo’n hiaatverzekering afgesloten had, zou ik na zijn overlijden per jaar met mijn eigen inkomen erbij € 49.000 bruto overhouden - 90 % van ons totale gezinsinkomen en ruim 70 % van zijn inkomen. Nu kom ik in totaal uit op €3 5.000 bruto per jaar."
"Komend van een gezamenlijk jaarinkomen van zo’n € 55.000, was dat even schakelen. Het is waar: als je gewend bent van dat bedrag te leven, is het behoorlijk wennen als je zo’n stap terug moet doen. Ook moest ik extra opvang voor de kinderen regelen - een extra dag BSO voor Lize en een dag crèche voor Faye. Ik heb nog gekeken of ik zelf niet weer 100 % kon gaan werken, maar op mijn werk is daar geen ruimte voor én de kosten voor nog een extra dag opvang wegen daar niet eens tegenop."
Lees ook: Parttime werken: een sprookje met een ongelukkig einde?
"Ik kwam erachter dat tweeverdieners met (jonge) kinderen nogal een risicogroep zijn. Zaken als ‘pensioen’ en ‘nabestaandenuitkering’ zijn voor ons niet van toepassing - 'dat komt later wel', denken ze. Het is wrang: als ik minder zou verdienen of zelfs helemaal niet zou werken, zou ik wel recht hebben op een Anw-uitkering. En dat het partnerpensioen zo weinig is, wist ik niet."
“De vriendelijke dame van de pensioenuitvoerder vroeg of mijn man en ik onze pensioenpolissen nooit goed gelezen hadden. Nee, dat hadden we niet. Dom misschien, maar lezen andere mensen die polissen van twintig bladzijden allemaal wél? Nú weet ik dat zo’n Anw-hiaatverzekering vaak in de pensioenregeling van je werkgever inbegrepen zit."
"Nu red ik het met hulp van m’n ouders en andere moeders die het leuk vinden om Lize na school mee naar huis te nemen voor een speeldate. Ik zal blij zijn als Faye volgend jaar ook naar de basisschool gaat, dan worden de kosten voor de opvang flink lager. Maar bovenal baal ik er in deze situatie van dat ik noodgedwongen zoveel bezig moet zijn met financiën en besparen, terwijl ik het liefst mijn dochters een zorgeloos leven (zover dat kan) wil geven."
Lees ook: Wat kost een studerend kind eigenlijk?
Dit blog is eerder gepubliceerd op 24 april 2019.
