De Groene Afslag: plek waar de circulaire economie tastbaar is

Oprichter Lucas Mol: “Ik ben opgeleid tot kunsthistoricus en heb jaren een reclamebureau gerund. Daar ging de schoen wringen. Steeds vaker stelde ik mezelf de vraag: waar maak ik eigenlijk reclame voor? Elf jaar geleden zag ik met mijn vriendin Sanne de documentaire Cradle to cradle. Over dat afval niet bestaat en recyclen als onderdeel van het ontwerpproces. Sanne is architect en samen besloten we een duurzaam huis te bouwen. Dat werd per ongeluk wereldberoemd en iedereen wilde het bezoeken. Ik organiseerde er exposities en andere festiviteiten, ook in het weekend. Dat werd Sanne te veel en zij vroeg mij om dat soort dingen op een andere plek te doen. In dezelfde periode meldde het Goois Natuurreservaat zich. Zij hadden last van teruglopende subsidies en weinig contact met de gebruikers van de natuur en vroegen of ik mee wilde denken over een oplossing. Zo ontstond het idee voor deze duurzame ontmoetingsplek, in een van de oude soldatenbarakken van een voormalig AZC. In het hart van Het Gooi, waar de vijf Gooise gemeentes samenkomen en tevens het hart van het natuurreservaat.”

Lucas: “Particulieren en bedrijven op een overdrachtelijke manier de groene afslag laten nemen. Daarmee bedoel ik dat ik mensen graag iets wil laten veranderen in hun leven voor moeder Aarde. Er is al veel aandacht voor de klimaatcrisis op televisie en in de krant. Maar de politiek komt met hoog-over plannen, zoals in 2050 een circulaire economie realiseren. Wat kan de gewone burger daarmee? Ik wilde graag dat De Groene Afslag een plek werd waar dit soort zaken tastbaar en behapbaar gemaakt worden.

Waar we samen nadenken over verandering. In mijn eentje kan ik de zeespiegelstijging of het uitsterven van een beest niet tegenhouden, maar er zijn dingen die ik wel kan doen. Andere mensen en bedrijven uitdagen om ook zo te denken, dat is mijn doel. Door een subsidie van de Stichting Doen en de crowdfunding met 100 mensen uit de buurt, kon ik hier starten.”

Lucas: “In West-Europa leven we alsof we drie of vier aardbollen hebben. Dat kan niet langer. We zijn eigenlijk 'one track pony’s'; we lopen de paadjes in ons hoofd af die we kennen, die ons zijn aangeleerd. Dat vinden we fijn. Dat maakt verandering in lifestyle zo moeilijk. Maar het hoeft niet moeilijk te zijn, het kan zelfs leuk zijn! Een sport! Dat wil ik laten zien. Niet met het opgeheven vingertje, want daarmee jaag je mensen in de gordijnen. Mensen moeten verleid worden. Je mag ook best verdienen met duurzaamheid. Kijk naar groene verzekeraar a.s.r. Het is beter en fijner om in zonnecellen te investeren dan in clusterbommen. En je verdient er gewoon geld mee. Win-win.”

Lucas: “Veel mensen rollen hier met een groen humeur naar buiten. Een creatief groen pand waar alles is gemaakt van gerecycled materiaal is daarvoor niet genoeg. De programmering is net zo belangrijk. Zo faciliteren we workshops om je CO2 footprint te laten vaststellen. Hebben we een zaaidag voor de bloemetjes en de bijtjes. De Nationale Energiecommissaris geeft hier regelmatig een spreekbeurt. Ook hebben we recycle sint georganiseerd: iedereen kon speelgoed ruilen. Dat was leuk, goedkoop en duurzaam. Hier huizen bedrijven die voorlopen in de circulaire economie. Neem Mud Jeans waar je een spijkerbroek kunt leasen. Scheelt weer een hoop water en katoenplanten. We moeten ook anders gaan eten. Minder vlees bijvoorbeeld. Dus verrassen we onze gasten met een vegetarisch menu, maar noemen dat nergens, om niemand af te schrikken.
Bij duurzaam leven hoort ook duurzaam samenleven. Sinds kort hebben we daarom hier ook De AltijdWerkplaats. Een werkplek voor statushouders die nog niet helemaal geland zijn, mensen met fysieke of psychische problemen, school drop-outs, pensionado’s, vrijwilligers en anderen die een steentje willen bijdragen. Zij klussen in het pand en op het terrein, maar helpen ook met opdrachten van anderen. Zoals vleermuiskasten timmeren voor de gemeente.”

Lucas: “Zeker weten. In korte tijd heb ik de mindset van veel mensen en bedrijven zien veranderen. Een paar jaar geleden was veganistisch eten nog wollig. Dat is nu anders. De centrale vraag blijft: wat kun jij zelf doen? Want het maakt wél uit wat jij als individu doet. Als we met 200 miljoen mensen naar de bakker gaan met onze eigen broodzak, dan scheelt dat enorm veel plastic. De kracht van het collectief, daar geloof ik in.”  

Meer lezen? Ga naar de website De Groene Afslag.