"Ik, stoppen met werken? Zonder mij zou het ziekenhuis als een kaartenhuis in elkaar storten!"
Eindelijk met pensioen. Sommige mensen kijken reikhalzend uit naar de dag waarop ze niet meer hoeven te werken. Yvonne de la Bije deed dat niet. Op weg naar haar pensioen (juli 2020) moest de verpleegkundig specialist 'afkicken', zoals ze het zelf noemt. "Ik dacht lang dat het ziekenhuis zonder mij als een kaartenhuis in elkaar zou storten. Onzin natuurlijk, maar zo diep zat dat verantwoordelijkheidsgevoel."
Krijg binnen 10 minuten inzicht in je financiële situatie, nu én later. En zet je eerste stap vooruit.
"Twaalf jaar geleden rondde ik een masteropleiding tot verpleegkundig specialist af. In de bijna vijftig (!) jaar dat ik in de zorg gewerkt heb, klom ik via verschillende cursussen, trainingen en post-HBO-opleidingen op naar de rol van verpleegkundig specialist. Dat had ik nooit gedacht toen ik in 1970 in het ziekenhuis in Winterswijk als keukenhulp begon! Mezelf blijven ontwikkelen en uitdagen heb ik altijd heel belangrijk gevonden."
"Ik vond het geweldig. Het heeft m’n werk er alleen maar uitdagender op gemaakt. Als verpleegkundig specialist kwam ik nog dichterbij de artsen te staan en kreeg ik aanzienlijk meer bevoegdheden, waaronder voorschrijfbevoegdheid en meer zelfstandigheid in het behandelen van patiënten. Kortom: het maakte m’n werk nóg leuker en boeiender dan het al was."
"Inderdaad. Aanvankelijk zou ik op m’n 65ste stoppen met werken, maar door aanpassingen in de wet werd dat 66. Toen dat moment dichterbij kwam, ben ik het gesprek met mijn leidinggevende aangegaan: ik voelde er helemaal niks voor om te stoppen met werken."
Lees ook: Pensionado en zzp'er Frans (67): "Ik wilde helemaal niet stoppen met werken"
"Allereerst omdat ik gewoon heel erg graag werk. Ik heb m’n hele leven gewerkt – weliswaar iets minder toen m’n twee kinderen jong waren, maar nooit minder dan 60%. De werkzaamheden die mijn nieuwe rol met zich meebracht speelden zeker mee: ik voelde me op mijn werk als een vis in het water. Het gaf me voldoening, structuur en een heleboel energie en plezier. En vooruit, ik was ook bang voor het bekende zwarte gat."
"Verheugd. Hij vroeg me meteen om nóg een jaar te blijven. Uiteindelijk hebben we het verlengd tot 1 juli 2020. Het was een win-winsituatie: dat is namelijk ook het moment waarop mijn collega klaar was met de masteropleiding en het stokje van mij kon overnemen."
"Na bijna vijftig jaar heb ik via mijn werkgever een goed pensioen opgebouwd. Ik vond het altijd belangrijk om financieel m’n eigen broek op te kunnen houden. Dat is gelukkig ook altijd gelukt – ook na mijn scheiding. Financieel was het niet noodzakelijk om door te werken, maar ik vond de extra inkomsten zeker een fijne bijkomstigheid. Het vergrootte mijn financiële speelveld, waardoor ik bijvoorbeeld mijn twee studerende, uitwonende kinderen wat extra kon ondersteunen. Daarnaast heb ik de laatste jaren mijn hypotheek kunnen aflossen: ook fijn."
Lees ook: Babette (35): “Extra aflossen op mijn hypotheek voelt zo veel lekkerder dan die nieuwe jeans”
"Met enigszins gemengde gevoelens. Mijn zoon gaf me het jaar ervoor met Sinterklaas gekscherend een boekje ‘Haken voor beginners’, om alvast wat invulling aan mijn niet-werkende leven te geven. Ik had bedacht meer tijd te besteden aan hobby's, net zoals ik dat daarvoor ook al meer ben gaan doen. Ook had ik bedacht om open te blijven staan voor werkachtige dingen zoals vrijwilligerswerk."
"Ga aan de slag met het begeleiden van mensen die (lang) in dienst geweest zijn bij het proces van afbouwen. Eigenlijk is het jammer dat veel werkgevers en werknemers daar niet met elkaar over in gesprek gaan, idealiter een paar jaar voor het zover is. Ik hoor het regelmatig in mijn vriendenkring: heel veel aankomende pensionado’s vinden het nou eenmaal lastig definitief afscheid te nemen van hun werkende leven – of dat nou op hun 65ste, 68ste of 70ste is."
Lees ook: 3 stappen en 3 ingrediënten voor succesvol ouder worden
"Steeds minder. Het hielp dat ik alvast begon met 'afkicken' – sinds 1 augustus 2018 werkte ik niet langer 36, maar 16 uur per week. Ik was bang dat het enorm zou tegenvallen, maar dat was niet zo: de combinatie van twee dagen werken en meer tijd en rust voor andere dingen hebben pakte heel goed uit. Bovendien ben ik bewust andere werkgerelateerde verantwoordelijkheden - zoals commissies - gaan afstoten, zodat ik ook echt al m’n taken kon neerleggen. Ik heb lang het idee gehad dat het ziekenhuis zonder mij als een kaartenhuis in elkaar zou storten. Langzaam maar zeker taken overdragen hielp me om dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel los te laten."
Dit blog is eerder gepubliceerd op 5 mei 2019.
